Faro de Vigo

Faro de Vigo

Contenido exclusivo para suscriptores digitales

Literatura galega

O primeiro capítulo da nova novela de Ledicia Costas

“Golpes de Luz” chegará ás librerías o 18 de novembro

Ledicia Costas escribe para ESTELA as primeiras liñas de “Golpes de Luz” Pablo Hernández / FDV

Xulia é xornalista e acaba de separarse, polo que regresa a Galicia co seu fillo Sebas. O rapaz ten dez anos e está convencido de que a avoa Luz é o deus Thor porque nunca se separa do seu martelo. Malia que agoche polvoróns nas medias, beba Sansón ata ver dobre e diga mentiras sen parar, Sebas adora a súa avoa. Xulia non opina o mesmo. Para ela, volver á casa familiar supón enfrontarse a un pasado cheo de segredos que precisa desvelar. O narcotráfico na Galicia dos anos noventa, o mundo dos coidados e a procura da verdade envolven Golpes de Luz (Edicións Xerais), a nova novela de Ledicia Costas, da que ESTELA adianta hoxe en exclusiva o primeiro capítulo.

Luz

Levo toda a vida escoitando cousas que non quero escoitar. Merdas. Iso é, levo toda a vida escoitando merdas. E que queres que che diga, con case oitenta anos, estou ata as orellas. O que peor levo é aturar a miña filla. Pásanos a todas cando empezamos a facernos maiores, que ninguén vaia pensar que me considero especial. Pero de verdade que é unha cruz. Cren que teñen o ceo gañado por facerse cargo de nós, mais a realidade é que son pesadísimas, non hai Deus que as ature. Menos mal que chega un momento na vida en que acaban fartas, réndense e dannos por imposible. Eu estou agardando ansiosa por ese momento en que me deixen a monte dunha condenada vez. Xulia, a miña filla, aínda non entrou nesa fase e estamos botando unha especie de pulso. Voulle ter que empezar a chamar «a detectiva». Contrólame todos os movementos con lupa: o que como, a miña medicación, os meus cartos, cantas veces mexo e tamén a roupa que levo. A última agarrada foi porque non puxen o camisón para durmir. Entrou no meu cuarto pola mañá, antes de marchar ao traballo, e atopoume vestida cun pantalón de pinzas e unha blusa dos domingos. Quixen taparme ata arriba co edredón para ocultar o pecado, pero non me deu tempo. Entre outras cousas, chamoume lacazana, e iso sentoume coma unha patada. Levo toda a santa vida traballando, ninguén ten dereito a acusarme de algo así. Nin sequera ela. Unha cousa é que sexa a miña filla e outra ben distinta permitir que monte por riba de min. Bastante teño con aturar a propia vida. Tampouco me parece tan difícil de entender: cústame traballo sacar a roupa para poñer outra. Dóenme os brazos, o pescozo, as articulacións, os setenta e nove anos que teño. Dóeme ata a alma. E, a verdade, non vexo a importancia de durmir en camisón ou en traxe de luces. Desde que vive aquí nin sequera podo meterme na miña propia cama como eu decida. «Hai unhas normas», repite Xulia unha vez e outra. Que normas son esas? Quen carallo as inventou? E o máis importante: por que hai que seguilas?

Lembro a anterior rifa gorda que tivemos. Era pleno verán, mais aquel día estaba de tormenta. Eu non podía durmir, levaba horas dando voltas na cama sen pegar ollo. O ambiente estaba moi cargado, ía unha calor insoportable. Seguramente esquecera tomar a pastilla para durmir, ás veces pásame porque a miña cabeza vai por libre. De súpeto, estalou un trono e pouco despois rompeu a chover. Altereime un pouco. Empecei a pensar nos caracois saíndo das súas tobeiras, dereitiños a devorar as plantas do xardín, que é o meu lugar sagrado. Dedícolle moitas horas, traballo alí coma unha mula. Non hai un sitio nesta casa onde me sinta mellor ca entre as miñas flores. Intentei centrarme noutra cousa para esquecer o dos caracois, pero hai veces que é coma se unha idea me furase o cranio. Méteseme dentro dos pensamentos e quedo aí atascada. Non aguantei máis. Puxen a bata por riba do camisón, collín o martelo e saín en zapatillas. Agora que o penso, puiden calzar as botas de auga, pero naquel momento nin se me ocorreu. Foi un impulso. Polo menos tiven o siso de agardar no cuberto da casa a que escampase. As tormentas no verán son así, chove a cachón uns minutos e logo todo se calma. Cando parou, saín ao xardín. Cantos caracois pode escachar unha muller da miña idade no medio da noite? A resposta está clara: cero. Entre a pouca vista que teño e a falta de luz, non conseguín dar con ningún. O feito de pensar no son das cunchas estralando debaixo do meu martelo facíame morrer de gusto. Mais habería que agardar a outra ocasión. Apareceu o sono que me deixara aquela madrugada. Estaba esgotada, abandonáranme as forzas. Non semellaba unha mala opción deitarme alí, ao aire libre. A temperatura era fantástica e, co traballo que me daba subir as escaleiras, regresar ao meu cuarto pareceume unha idea pésima. Saquei a bata, coloqueina no chan para non manchar o camisón e deixeime ir. Moitas veces, de nena, durmía ao relento, coa miña irmá Claudia. Que lembranza tan agradable. Deitarme no medio do xardín foi coma volver á infancia, e iso senta moi ben. O cheiro da terra e das plantas aromáticas e das ventureiras, que medran salvaxes. Podería recoñecer todas as que alí había: herba luísa, menta, leitaruga, incenso, romeu, ruda… Que ben se estaba alí, entre todas as miñas flores. Quedei frita. Espertei ás sete da mañá, cos berros da miña filla. Marchaba ao traballo e, ao verme tirada no chan, pensou que estaba morta.

—Cala, que vas asustar as veciñas! Non estou morta, estou meditando –díxenlle, nun intento baldío de quitarlle ferro ao asunto.

—Meditando. En camisón, deitada no xardín. Canto levas aí?

—Non me lembro –disimulei.

Calquera opción parecía máis acertada ca a verdade. Ela xamais entendería os motivos que me levaron a deitarme no xardín.

—Mamá, non podemos seguir así. Fas o que che dá a gana! Estasme consumindo.

—Pois, para estares consumida, vas sobrada de patas e cachas –engadín, coa mirada fixa nas carnes que a duras penas lle agochaba a saia.

Tampouco llo dixen por mal, pero acendeu do revés e estivo todo o día sen dirixirme a palabra. Non foi para tanto. A xente de hoxe en día non atura o mínimo comentario. E, ollo, eu tampouco non dixen mentira ningunha. Tan só a verdade. Mais a verdade, en ocasións, morde. Coma o tiburón aquel da película. Arredios, aquilo si que eran dentes e non os meus.

Compartir el artículo

stats