O día que morreu Charlie Watts, o ceo rockeiro tinguiuse do loito propio dos tempos de perda, e non era para menos: o pasamento dun rollingstone, un dos que non podía faltar en ningunha foto promocional dende 1963 cando se enrolara como baterista do que pasa por ser o grupo máis importante e influínte da historia. E alguén dirá que esaxero, mais poucas dúbidas teño ao respecto. Porque foron eles os que axudaron a elevar o xénero rock ata os inescrutables altares da popularidade universal, e aínda que non foron os únicos, si que foron os que resistiron, mudaron e reinventaron unha e mil veces o seu son dende a elite de todos eses anos, publicando cancións nas que ese “groove” tan de seu non deixou de trepar polo imaxinario popular de todo o planeta. Unha banda de rhythm and blues que sempre reivindicou os seus idolatrados vellos músicos de blues, como o propio Muddy Waters do que, por certo, da súa canción “rollin´Stone” quitaron o nome para o conxunto. Pero tamén souberon mirar cara adiante e conferirlle modernidade e impronta a un xénero que dificilmente se entendería sen eles. Seis décadas publicando cancións nunha calidade tan sobresaínte como a recente “Living In A Ghost Town”, saída no pandémico abril, e na que o grupo soa tan sólido, magnífico e afiado como nos seus mellores rexistros. Quen dixo desgaste?
“Igual o pacto co diaño non era mentira”, pensamos moitos cando, xira tras xira, deixaban presentacións en vivo nas que nos facían cavilar sobre se realmente viviamos nun mundo sen reloxos, almanaques e ventos efémeros. Lembro a última vez que os vin, a sensación de asistir a un directo tan cercano, honesto e tan carente de artificio sónico que tal cal parecía unha banda engraxada ata o límite, tocando no bar da túa esquina. “Its only r&r (but i like it)”, cantaba o esquelético Jagger, deixando o lema ben patente ao miralos, case octoxenarios, cuspindo adrenalina rockeira, eléctrica e marabillosamente cargada de vida nun pulso de riff en contra de toda lóxica. Así é que nos seus concertos apláudese non só a irrefutable e lendaria marca Stones senón a convicción de que a cada ano máis vellos, mellor directo teñen.
Pero non veño aquí a falar das regalías do stones, nin a valorar gustos, mitomanías e demais caralladas arredor dun grupo que, tamén é certo, xogou como ningún outro a encher papeis facendo do mito e do extramusical bandeira e base de parte do seu pulo mediático. O caso é que hai uns días, deixábanos Charlie Watts, ese tipo serio e tan pouco extravagante, con pinta de non romper un prato e coa aparente paciencia dun Santo Job, enredado en artes cuns tales Jagger, Richards e Wood, que moito dicir é. De sorriso amable, contan, era o pegamento que termaba e daba forma a esa selva de egos e despropósitos vitais que mi madriña!, fama tiveron. Igual non era ese compositor estrela, nin o que máis novas incribles proporcionaba a uns medios desexosos de saber as últimas aventuras das súas incontrolables satánicas maxestades. Tampouco era o excéntrico nin o reclamo visuaI da gran lingua babuxante. Igual non era nada máis, nin nada menos, que o batería dos Stones e o membro que máis cariño en forma de ovacións levaba en cada concerto.
Dicía Strummer (The Clash), que un grupo de rock é tan bo como o sexa o seu batería, así que nesta ecuación as contas claras. O día que morreu Watts, morreu un Stone pero tamén morreu un anaco enorme do r&r e dos millóns de soños que medraron arredor del, á vez que levamos esa trabada de realidade que nos lembra que nin os mesmísimos Rolling Stones son quen de rachar con esa maldita lei de vida, ateigada de reloxos implacables, almanaques febles e ventos efémeros. Non sabemos se o día do pasamento se tería que presentar en plan: “Pleased to meet you. Hope you guess my name”, nin se a cousa acabou en lumes profundos ou en harpas celestiais pero o que si sabemos é que con nós quedará en cancións eternas que ata Deus e o mesmíismo demo pagarían por poder tocar tan atinada e magneticamente como el foi quen de facelo.
The Rapants, pop enxebre
The Rapants son unha nova formación nada entre Louro e Muros. Xanma (voz e guitarra), Samo (guitarra e voz), Xakín (batería) e Mati (baixo e sintetizadores) achégannos unha proposta que nos leva a surfear por augas da Area Maior con todas as ansias de facernos pasar un momento divertido e desgastarnos a sola das zapatillas, baixarmos o colesterol e poñermos a proba a nosa saúde cardíaca.
Eles falan de surf-garaxe e de indie-disco; nós, tan amigos de inventar etiquetas, engadiriamos pop enxebre de miolo doce e codia dura. Cancións vestidas de neón e neopreno húmido. Estoupidos de baqueta contra táboas enceradas, retrousos de pegamento e versos de moita retranca e ningún prexuízo. No 19 presentaron o seu primeiro álbum Cariña de raposo, e con el fixeron parada en festivais como Osa do Mar, Festival da Luz, Festival das Carrilanas ou Castelo Rock. Xa no recente maio do 21 lanzaron o seu primeiro videoclip, “A festa do meu enterro”, no que mergullaban en augas disco xa máis oitenteiras e enfunkadas mentres deixaban ás claras que as ideas cadradas nada pintan no seu ideario, cousa que uns meses máis tarde, de novo, demostraron coa súa última achega ata a data: “la mítica”, onde a cumbia e a electrónica meten o pé e cárganse de argumentos mentres nos poñen en aviso: “el arte no se enseña, el arte se aprende y otros siguen cantando rock decadente”. Estaremos atentos. The Rapants están preparados para darnos o noso merecido en cada festival que aposte por eles. Que así sexa.
